Er íþróttahreyfinginn að standa sig í forvörnum ?

Sammála Jónasi. Þetta er falið innan íþróttahreyfinginnar því miður. Eins og enginn vilji tala um geðraskanir þótt að menn hafi stigið fram og sagt frá hefur maður ekki séð íþróttahreyfinguna stíga fram og vilja gera eitthvað í þessum málum. Sumir íþróttamenn hafa ekki séð aðra lausn en sjálfsvíg og maður hefði getað verið einn af þeim ! Geðsjúkdómar fara ekki í manngreiningarálit en gæti verið að íþróttahreyfinginn finnist það skömm að ræða þessi mál ?  Finnist það ekki samræma þeirri forvarnarstefnu sem eigi að fylgja íþróttum ? Þá segji ég farið að vakna geðsjúkdómar eru grafalvarlegir og þið eru menn meiri ef þið eruð til í að þroskast og gera eitthvað í þessum málum. Af virðingu fyrir þau sem hafa valið sjálfsvíg og fyrir framtíðina. Þessi mál á að ræða en ekki fela það er engum til góðs. Það er bara spurning hvort að íþróttahreyfinginn er tilbúinn að viðureknna og gera eitthvað í þessum málum en ekki þykjast vera eitthvað betri og meiri með því að tala ekki um þessa hluti. Styð Jónas heilshugar og takk fyrir að vekja máls á þessu sem sumir vilja þagga niður þar sem þeim finnst það of lítilmannlegt fyrir þeirra smekk en gleyma þá þeim sem þurfa á þessu að halda. Hvað ætli það séu margir sem hætta í íþróttum út af sínum geðröskunum ?

http://www.visir.is/raeda-jonasar-ymis-a-arsthinginu--eg-er-enginn-kjani-sem-akvad-ad--flippa--sma/article/2015150219382

Getur verið að aðstandendur séu með fordóma ?

Er svolítið hugsi þar sem ég þekki mikið til í geðheilbrigðikerfinu. Þá er oft horft á geðsjúklinginn en hvar eru þá aðstandendur ? Gæti verið að aðstandendur hafi fordóma gagnvart fólki með geðsjúkdóma ? Nýta aðstandendur sér þá sem felst í að hitta aðra aðstandendur ? Getur verið að aðstandendur haldi að það sé bara geðsjúklingurinn sem þurfi á hjálp að halda ? Gæti verið að það sé eitthvað hjá aðstandanda sem þarf að laga en vill ekki viðurkenna ? Gæti verið erfitt fyrir geðsjúklinginn að koma út í sama umhverfi ef aðstandandi er með fordóma og leitar sér ekki aðstoðar ? Afaverju eru svona miklir fordómar í kerfinu gagnvart fólki með geðsjúkdóma ? Fólk með geðsjúkdóma er ekki vitlaust og finnur alveg fyrir höfnum í kerfinu sem er andlegt ofbeldi sem er sorglegt ! En skyldu aðstandendur verða fyrir því líka þannig að þau eiga erfitt með að viðurkenna vandan ?

Kerfið þarf að gera betur !

Það að heildin eigi að líða fyrir það að kerfið er ekki að virka gengur ekki upp hér i bæ. Enda þekki ég ekki annað en menn í slökkviliðinu séu að vinna sitt starf samviskusamlega og vel. En einhvernveginn virkar kerfið ekki og sorglegt ef rétt er að margar milljónir séu að fara í súinn út af vanrækslu í kerfinu.

http://www.visir.is/slokkvilidsmenn-a-akureyri-svekktir-og-sarir-vegna-leidaraskrifa/article/2015150219657.

Bara sanngjarnt og þau sem neita því ættu að reyna að lifa á lágmarkslaunum.

Svo sanngjarnt og sorglegt þegar menn halda fram að þetta ógni einhverjum stöðuleika. Það er enginn stöðuleiki hjá þessari stétt frekar en öryrkjum eða öldruðum.Menn fara í verkfall ef ekki semst þar sem menn hafa engu að tapa.Það er ekki hægt að bjóða mönnum upp á ölmusu í einu ríkasta landi í heimi þar sem stéttaskipting eykst með hverjum mánuði.

Lágmarkshækkun 35.000 kr.

Er sjónvarpið málið til að efla þekkingu fólks ?

Er að hugsa hvort að það sé ekki hægt að gera þætti um geðsjúkdóma í sjónvarpinu ? Það eru nefnilega matreiðsluþættir og dýraþættir vikulega í sjónvarpinu og hvernig væri þá að gera það sem gæti aukið skilnings fólks á geðröskunum ? Það væri gott að fá notendur sem hafa nýtt sér félagssamtök aem gætu sagt frá sínum einkennum, hvernig þau lýsa sér og hvað hafi hjálpað þeim. Hvernig því tókst að losna við eigin fordóma og fordóma annarra. Þá er ég ekki að meina fræga einstaklinga sem hafa haft efni á sálfræðingum og geðlæknum heldur þeim sem hafa nýtt sér önnur úrræði eins og félagssamtök, geðsvið Reykjalundar og verið á geðdeildum. Að fræða fólk að það sé í lagi að leita sér hjálpar í staðinn fyrir að líða illa eða fremja sjálfsvíg. Finnst komið nóg hvernig textaþýðingar á bíómyndum eða sakamálaþáttum ala á fordómum og vanþekkingu. Kominn tími á að líta til framtíðar og er sjónvarpið tilvalinn staður til að fræða til að efla þekkingu og minnka fordóma ! Gæti sjónvarpið verið málið ?